تربیت اسلامی و مرجعیت علمی از عناوین نام آشنا برای همه امام صادقی هاست. همه جا می شود رد پای آن ها را پیدا کرد: از جلد کتاب های انتشارات دانشگاه تا نشریه ای که به ورودی های جدید داده می شود و ... . اما این که این دو عنوان چه ارتباطی باهم دارند شاید برای بعضی ها (شاید هم خیلی ها!) روشن نباشد. تلاش کردم تا در حد توان ارتباط این دو عنوان را نشان دهم. ابتدا تربیت اسلامی را توضیح می دهم و بعد با ذکر دو مقدمه ارتباط آن را با مرجعیت علمی. البته پیشاپیش از موجز بودن مباحث مطرح شده عذرخواهی می کنم.
تربیت به معنای رشد یک استعداد در درون فرد و به فعلیت کامل رساندن آن است. وقتی زمینه ای برای رشد وجود دارد تربیت این زمینه و استعداد به معنی فرآیندی است که بدان وسیله آن استعداد و زمینه در فرد به فعلیت برسد. در تربیت اسلامی به دنبال یک رشد همه جانبه ، متوازن و هماهنگ همه استعداد های انسانی هستیم. یعنی می خواهیم با توجه کامل و جامع به همه استعداد های انسان، او را به رشدی کامل و همه جانبه برسانیم. البته که انسجام و یکپارچگی این رشد در جهت رسیدن به عبودیت و انسان کامل شدن است. محور بحث های شهید مطهری در کتاب انسان کامل این است که همه دیدگاه ها راجع به هدف نهایی انسان یک جانبه و تک بعدی می نگرند و همه استعداد های انسان را در همه سطوح مورد توجه قرار نمی دهند. تربیت اسلامی حرکت به سمت هدف نهایی خلقت انسان است. با این نگاه تربیت اسلامی همه شئون زندگی انسان را شامل می شود و همه ابعاد آن را پوشش می دهد. دستیابی به تربیت اسلامی هدف همه انسان هاست و درواقع وقتی می گوییم می خواهیم تربیت اسلامی انجام دهیم یعنی می خواهیم فرد را «رشدی همه جانبه» بدهیم تا کامل شود و به مرتبه انسان کامل برسد.
